غزل ۴۰۱ مولانا

۱	اَنْدَرآ ای مَهْ که بی‌تو ماه را اِسْتاره نیست	تا خیالَت دَرنَیایَد پایْ کوبان، چاره نیست
۲	چون خیالَت بر کُه آیَد، چَشمه‌ها گردد رَوان	خود گرفتم کاین دِل ما جُز کُه و جُز خاره نیست
۳	آتش از سنگی رَوان شُد، آبْ از سنگی دِگَر	لَعْل شُد سنگی دِگَر کَزْ لُطفِ تو آواره نیست
۴	بارها لُطفِ تو را من آزمودم ای لَطیف	مُرده را تو زنده کردی بارها، یک باره نیست
۵	ابرِ رَحمَت هر سَحَر گَر می‌بِبارَد، آن زِ توست	وین دلِ گریانِ منْ جُز کودکِ گَهواره نیست
۶	هَمچو کوهِ طور از غَم این دلم صدپاره شُد	لیک اَنْدَر دستِ من زان پاره‌ها، یک پاره نیست
۷	آهنِ بُرهانْ موسی بر دلِ چون سنگ زَد	تا جَهَد اِسْتاره‌یی کَزْ ابرْ یک اِسْتاره نیست