غزل ۴۰۵ مولانا
| ۱ | به خدا کِتْ نگُذارم که رَوی راهِ سَلامَت | که سَر و پا و سَلامَت، نَبُوَد روزِ قیامَت | |
| ۲ | حَشَمِ عشق دَرآمَد، رَبَضِ شهر بَرآمَد | هَله ای یارِ قَلَنْدر، بِشِنو طَبْلِ مَلامَت | |
| ۳ | دل و جان فانیِ لا کُن، تَنِ خود هَمچو قَبا کُن | نه اثر گو نه خَبَر گو، نه نشانی نه عَلامَت | |
| ۴ | چو من از خویش بِرَسْتَم، رَه اندیشه بِبَسْتَم | هَله ای سَردِهِ مَستم، بِرَهانَم به تَمامَت | |
| ۵ | هَله بَرجِه، هَله بَرجِه، قَدَمی بر سَرِ خود نِهْ | هَله بَرپَر، هَله بَرپَر، چو من از شُکر و غَرامَت | |
| ۶ | بِبُر ای عشقْ چو موسی، سَرِ فرعونِ تکَبُّر | هَله فرعونْ به پیش آ، که گرفتم دَر و بامَت | |
| ۷ | چو من از غَیب رَسیدم، سِپَه غیب کَشیدم | بُرو ای ظالمِ سَرکَش، که فُتادی زِ زَعامَت | |
| ۸ | هَله پالیزِ تو باقی، سَرِ خَر عالَم فانی | همه دیدارِ کَریم است دَرین عشقْ کَرامَت | |
| ۹ | نکُند رَحمَتِ مُطْلَق به بَلا جانِ تو ویران | نکُند والِده ما را، زِ پِیِ کینه حِجامَت | |
| ۱۰ | نَبُوَد جان و دِلَم را، زِ تو سیریّ و مَلولی | نَبُوَد هیچ کسی را، زِ دل و دیده سَآمَت | |
| ۱۱ | به جُز از عشقِ مُجرَّد، به هر آن نَقْش که رفتم | بِنَاَرْزید خوشی‌هاشْ به تَلْخیِّ نَدامَت | |
| ۱۲ | هَله تا یاوه نگردیْ چو دَرین حوض رَسیدی | که تَکَش آبِ حَیات است و لَبَش جایِ اقامَت | |
| ۱۳ | چو دَرین حوض دَراُفتی، همهٔ خویش بِدو دهْ | بِمَزَن دَسْتَک و پایَک، تو بِچُستیّ و شَهامَت | |
| ۱۴ | همه تسلیم و خَمُش کُن، نه امامی تو زِ جَمعی | نَرَسَد هیچ کسی را، به جُز این عشقْ اِمامَت |
درود سپاسگزار خواهم بود اگر شرح این غزل را بگذارید