غزل ۴۰۴ مولانا
| ۱ | هَله ای آن کِه بِخوردی سَحَری باده، که نوشَت | هَله پیش آ که بگویم سُخَنِ رازْ به گوشَت | |
| ۲ | میِ روح آمد نادر، رو از آن هم بِچَش آخِر | که به یک جُرعه بِپَرَّد همه طَرّاری و هوشَت | |
| ۳ | چو ازین هوش بِرَستی، به مُساقات و به مَستی | دَهَدَت صد هُشِ دیگر، کَرَمِ باده فروشَت | |
| ۴ | چو در اسرار دَرآیی، کُنَدَت روحْ سَقایی | به فَلَک غُلْغُله اُفْتَد، زِ هیاهوی و خُروشَت | |
| ۵ | بِسِتان بادۀ دیگر، جُز ازان اَحْمَر و اَصْفَر | کُنَدَت خواجۀ مَعنی، بِرهانَد زِ نُقوشَت | |
| ۶ | دَهَد آن کانِ مَلاحَت، قَدَحی وَقتِ صَباحَت | بِهْ ازان صد قَدَحِ میْ، که بِخوردی شبِ دوشَت | |
| ۷ | تو اگر هایْ نگوییّ و اگر هویْ نگویی | همه اَمْوات و جَمادات بِجوشَند زِ جوشَت | |
| ۸ | چو در آن حَلْقه بِگُنجی، زَبَرِ مَعدن و گَنجی | هَوَسِ کَسْب بِیُفتَد زِ دلِ مَکْسَبه کوشَت | |
| ۹ | تو کِه از شرِّ اَعادی، به دو صد چاه فُتادی | بِرَهانید به آخِر، کَرَمِ مَظْلَمه پوشَت | |
| ۱۰ | همه آهنگِ لِقا کُن، خَمُش و صید رَها کُن | به خَموشیْت مُیَسَّر شود این صیدِ وُحوشَت | |
| ۱۱ | تو دَهان را چو بِبَندی، خَمُشی را بِپَسَندی | کَشِش و جَذْبِ نَدیمان، نگُذارَند خَموشَت |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!