غزل ۴۱ مولانا
| ۱ | شَمعِ جهان دوش نَبُد نورِ تو در حَلقۀ ما | راست بگو، شَمعِ رُخَت دوش کجا بود؟ کجا؟ | |
| ۲ | سویِ دلِ ما بِنِگَر، کَزْ هَوَسِ دیدنِ تو | نیست شُد و سیر نَشُد از طَلَب و طالَ بَقا | |
| ۳ | دوش کجا بود مَهَت؟ خیمه و خَیل و سِپَهَت؟ | دولتْ آن‌جا که دَرو، حُسنِ تو بُگْشاد قَبا | |
| ۴ | دوش به هر جا که بُدی، دانم کِامْروز زِ غَم | گشته بُوَد همچو دِلَم، مَسجدِ لا حَوْلَ وَلا | |
| ۵ | دوش هَمی‌گشتم من تا به سَحَر ناله کُنان | بَدْرُکَ بِالصُّبحِ بَدا، هَیَّجَ نَوْمی و نَفی | |
| ۶ | سایۀ نوری تو و ما، جُمله جهانْ سایۀ تو | نورْ که دیده‌ست که او، باشد از سایه جُدا؟ | |
| ۷ | گاه بُوَد پَهْلویِ او، گاه شود مَحْو دَرو | پَهلویِ او هست خدا، مَحو دَرو هست لِقا | |
| ۸ | سایه زده دستِ طَلَب، سخت در آن نورِ عَجَب | تا چو بِکاهَد بِکَشَد نورِ خدایَش به خدا | |
| ۹ | شرحِ جداییّ و دَرآمیختگی سایه و نور | لا یَتَناهی، وَ لَئِنْ جِئْتَ بِضِعْفٍ مَدَدا | |
| ۱۰ | نورْ مُسَبِّب بُوَد و هر چه سَبَب، سایۀ او | بی‌سَبَبی قَدْ جَعَلَ اللّهُ لِکُلٍّ سَبَبا | |
| ۱۱ | آینۀ هَمدِگَر افتاد مُسَبِّب وَ سَبَب | هرکِه نه چون آینه گشته‌ست، ندید آینه را |
سلام
در بیت سوم آخرین کلمه قبا است
۱ شَمعِ جهان دوش نَبُد نورِ تو در حَلقۀ ما راست بگو، شَمعِ رُخَت دوش کجا بود؟ کجا؟
۲ سویِ دلِ ما بِنِگَر، کَزْ هَوَسِ دیدنِ تو نیست شُد و سیر نَشُد از طَلَب و طالَ بَقا
۳ دوش کجا بود مَهَت؟ خیمه و خَیل و سِپَهَت؟ دولتْ آن‌جا که دَرو، حُسنِ تو بُگْشاد قبا
درود به شما سپاس از توجه و عنایتتان. اصلاح شد.