غزل ۴۱۴ مولانا

۱	روز و شب خِدمَتِ تو، بی‌سَر و بی‌پا چه خوش است	در شِکرخانهٔ تو مُرغِ شِکَرخا چه خوش است
۲	بر سَرِ غُنچهُ بَسته که نَهان می‌خَندَد	سایهٔ سَروِ خوشِ نادره بالا چه خوش است
۳	زاغ اگر عاشقِ سَرگینِ خَر آمد، گو باش	بُلبُلان را به چَمَن با گُلِ رَعْنا چه خوش است
۴	بانگِ سُرنایْ چه گَر مونِسِ غمگینان است	از دَمِ روحِ نَفَخْنا، دلِ سُرنا چه خوش است
۵	گَر چه شب بازرَهد خَلْق زِ اندیشه به خواب	در رُخِ شَمسِ ضُحی دیدهٔ بینا چه خوش است
۶	بُت پَرَستانه تو را پایْ فرورفت به گِل	تو چه دانی که بَرین گُنبَدِ مینا چه خوش است؟
۷	چون تَجلّی بُوَد از رَحْمَتِ حَق موسی را	زان شِکَرریزِ لِقا، سینهٔ سینا چه خوش است
۸	کُه صَدا دارد و در کانْ زَرِ صامِت هم هست	گَه خَمُش بودن و گَه گفتِ مُواسا چه خوش است