غزل ۴۱۳ مولانا

۱	من نِشَستم زِ طَلَب، وین دلِ پیچان نَنِشَست	همه رفتند و نِشَسْتند و دَمی جان نَنِشَست
۲	هر کِه اِسْتاد به کاری، بِنِشَست آخِرِ کار	کارْ آن دارد آن، کَزْ طَلَبِ آن نَنِشَست
۳	هر کِه او نَعرهٔ تَسبیحِ جَمادِ تو شنید	تا نَبُردش به سَراپَردهٔ سُبحان نَنِشَست
۴	تا سُلَیمان به جهان مُهرِ هَوایَت نَنِمود	بر سرِ اوجِ هوا، تَختِ سُلَیمان نَنِشَست
۵	هر کِه تَشویشِ سَرِ زُلفِ پریشانِ تو دید	تا اَبَد از دلِ او فکرِ پَریشان نَنِشَست
۶	هر کِه در خوابْ خیالِ لَبِ خندانِ تو دید	خواب از او رفت و خیالِ لبِ خندان نَنِشَست
۷	تُرُشی‌هایِ تو صَفرایِ رَهی را نَنِشانْد	وَزْ عِلاجِ سَرْ سودایِ فراوان نَنِشَست
۸	هر کِه را بویِ گُلِستانِ وصالِ تو رَسید	هم چُنین رَقص کُنان تا به گُلِستان نَنِشَست