غزل ۴۱۸ مولانا

۱	سَر مَپیچان و مَجُنبان که کُنون نوبَتِ توست	بِسِتان جام و دَرآشامْ که آن شَربَتِ توست
۲	عَدَدِ ذَرّه دَرین جَوِّ هوا عُشّاقَند	طَرَب و حالَتِ ایشان مَدَدِ حالَتِ توست
۳	هَمِگی پَرده و پوشش زِ پِی باشِشِ توست	جَرَس و طَبْلِ رَحیلْ از جِهَتِ رِحْلَتِ توست
۴	هر کِه را هِمَّتِ عالی بُوَد و فکرِ بُلند	دانک آن هِمَّتِ عالی اثرِ هِمَّتِ توست
۵	فِکْرَتی کان نَبُوَد خاسته از طَبْع و دِماغ	نیست در عالَم اگر باشد آن فِکْرَتِ توست
۶	ای دلِ خسته زِ هِجْران و زِ اَسْبابِ دِگَر	هم از او جویْ دَوا را که وَلی نِعْمَتِ توست
۷	ز آن سوی کآمَد مِحْنَت هم ازان سوست دَوا	هم ازو شُبههٔ توست و هم از او حُجَّتِ توست
۸	هم خُمار از میْ آید هم از او دَفْعِ خُمار	هم از او عُسرَتِ توست و هم از او عِشْرَتِ توست
۹	بس که هر مُسْتمِعی را هَوَس و سودایی‌ست	نه همه خَلْقِ خدا را صِفَت و فِطْرَتِ توست