غزل ۴۲۲ مولانا

۱	ای کِه رویَت چو گُل و زُلفِ تو چون شِمْشاد است	جانَم آن لحظه که غمگینِ تو باشم شاد است
۲	نَقْدهایی که نه نَقْدِ غَمِ توست آن خاکست	غیرِ پیمودنِ باده‌یْ هَوَسِ تو باد است
۳	کارْ او دارد کآموختهٔ کارِ تواست	زانک کارِ تو یَقین کارگهِ ایجاد است
۴	آسْمان را و زمین را خَبَرست و مَعلوم	کآسْمان هَمچو زمینْ اَمرِ تو را مُنْقادست
۵	رویْ بِنْمای و خُمارِ دو جهان را بِشِکَن	نه که امروز خُمارانِ تو را میعاد است؟
۶	آفتاب اَرْ چه دَرین دور فَریدست و وَحید	شَرقیانَند که او در صَفِ‌شان آحاد است
۷	خُسروانْ خاکِ کَفَش را به خدا تاج کنند	هر کِه شیرینِ تو را دِلْشُده چون فرهادست
۸	می‌نَهَد بر لَبِ خود دستْ دلِ من که خَموش	این چه وَقتِ سُخَن‌ست و چه گَهِ فریاد است؟