غزل ۴۶۶ مولانا

۱	باز دَرآمَد به بَزم مَجْلِسیان دوستْ دوست	گرچه غَلَط می‌دَهَد نیست غَلَط اوستْ اوست
۲	گاهْ خوشِ خوش شود گَهْ همه آتش شود	تَعبیه‌هایِ عَجَبْ یارِ مرا خوستْ خوست
۳	نَقْشِ وَفا وِیْ کُند پُشت به ما کِی کُند؟	پُشت ندارد چو شمع او هَمِگی روستْ روست
۴	پوست رَها کُن چو مار سَر تو بَرآوَر زِ یار	مَغز نداری مگر؟ تا کِی ازین پوستْ پوست؟
۵	هر کِه به جِدِّ تمام در هَوَسِ ماست ماست	هر کِه چو سیلِ رَوان در طَلَب جوستْ جوست
۶	از هَوَسِ عشقِ او باغ پُر از بُلبُل است	وَزْ گُلِ رُخسارِ او مَغز پُر از بوستْ بوست
۷	مَفْخَرِ تبریزیانْ شَمسِ حَقْ آگَه بُوَد	کَزْ غَمِ عشق این تَنَم بر مَثَلِ موستْ موست