غزل ۴۹۲ مولانا

۱	زِ دامْ چند بِپُرسیّ و دانه را چه شُده‌ست؟	به بامْ چند بَرآییّ و خانه را چه شُده‌ست؟
۲	فَسُرده چند نِشینی میانِ هستیِ خویش؟	تَنورِ آتشِ عشق و زَبانه را چه شُده‌ست؟
۳	به گِردِ آتشِ عشقشْ زِ دورمی‌گَردی	اگر تو نُقرهٔ صافی میانه را چه شُده‌ست؟
۴	زِ دُردیِ غم و اندیشه سیر چون نَشَوی؟	جَمالِ یار و شرابِ مُغانه را چه شُده‌ست؟
۵	اگر چه سَرد وجودیْت گرم دَرپیچید	به رَهْ کُنَش به بَهانه بَهانه را چه شُده‌ست؟
۶	شِکایَت اَرْ زِ زمانه کُند بگو تو بُرو	زمانه بی‌تو خوش است و زمانه را چه شُده‌ست؟
۷	درخت وار چرا شاخْ شاخْ وَسوَسه‌یی؟	یگانه باش چو بیخ و یگانه را چه شُده‌ست؟
۸	در آن خُتَن که دَرو شخص هست و صورت نیست	مگو فُلان چه کَس است و فُلانه را چه شُده‌ست؟
۹	نشانِ عشق شُد این دل زِ شَمسِ تبریزی	بِبین زِ دولَتِ عشقش نشانه را چه شُده‌ست؟