غزل ۴۹۶ مولانا
| ۱ | طَرَب ای بَحْرِ اصلِ آبِ حَیات | ای تو ذات و دِگَر مِهان چو صِفات | |
| ۲ | اَه چه گفتم کجاست تا به کجا | کو یکی وَصفِ لایِقِ چو تو ذات؟ | |
| ۳ | هر کِه در عشقِ روت غوطی خورْد | ریش خَندی زَنَد به هست و فَوات | |
| ۴ | شرق تا غرب شِکَّرین گردد | گَر نِمایَد بِدو شِکَرْت نَبات | |
| ۵ | جانِ منْ جامِ عشقِ دِلْبَر دید | لَعْلْ چون خونِ خویش گفت که هات | |
| ۶ | جان بنوشید و از سَرَش تا پای | آتشی بَرفروخت از شَرَرات | |
| ۷ | مَست شُد جانْ چُنان که نَشْناسَد | خویشتن را زِ میْ جُز از طاعات | |
| ۸ | بانگ آمد زِ عَرش مُژده تو را | که زِ من دَرگُذشت نورِ عَطات | |
| ۹ | مُژده از بَخششی که نَتْوان یافت | به دو صد سالْ خونِ چَشم و عَنات | |
| ۱۰ | که به هر قطره از پیالهٔ او | مُرده زنده شود عَجوزْ فَتات | |
| ۱۱ | گَرَش از عشقِ دوست بو بودی | کِی نِگوسار گشتی هرگز لات | |
| ۱۲ | چون شُدی مَستِ او کجا دانی؟ | تو رُکوع و سُجود در صَلَوات | |
| ۱۳ | چون که بیخود شُدی زِ پَرتوِ عشق | جسمِ آن شاهِ ماست جانِ صَلات | |
| ۱۴ | چون بِمُردی به پایِ شَمسُ الدّین | زنده گشتی تو ایمنی زِ مَمات | |
| ۱۵ | دادْ مَخْدوم از خداوندیش | بَهرِ مُلْکِ اَبَد مِثال و بَرات |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!