غزل ۴۹۷ مولانا

۱	صوفیان آمدند از چپ و راست	دَر به دَر کو به کو که باده کجاست؟
۲	دَرِ صوفی دل است و کویَش جان	بادهٔ صوفیان زِ خُمِّ خداست
۳	سَرِ خُم را گُشاد ساقی و گفت	اَلصَّلا هر کسی که عاشقِ ماست
۴	این چُنین باده و چُنین مَستی	در همه مذهبی حَلال و رَواست
۵	توبه بِشْکَن که در چُنین مَجْلِس	از خَطا توبه صد هزار خطاست
۶	چون شِکَستی تو زاهِدان را نیز	اَلصَّلا زَن که روزْ روزِ صَلاست
۷	مَردُمَت گَر زِ چَشمِ خویش انداخت	مَردمِ چَشمِ عاشقانَت جاست
۸	گَر بِرَفت آبِ روی کمتر غم	جایِ عاشق بُرونِ آب و هواست
۹	آشنایان اگر زِ ما گشتند	غَرقه را آشنا در آن دریاست