غزل ۵۴۶ مولانا

۱	هین سُخَنِ تازه بگو تا دو جهان تازه شود	وارَهَد از حَدِّ جهان بی‌حَد و اندازه شود
۲	خاکِ سِیَه بر سَرِ او کَزْ دَمِ تو تازه نشُد	یا هَمِگی رنگ شود یا همه آوازه شود
۳	هر کِه شُدَت حَلقهٔ دَر زود بَرَد حُقّهٔ زَر	خاصه که دَر باز کُنی مَحْرمِ دَروازه شود
۴	آب چه دانست که او گوهرِ گوینده شود؟	خاک چه دانست که او غَمْزهٔ غَمّازه شود؟
۵	رویِ کسی سُرخ نشُد بی‌مَدَدِ لَعْلِ لَبَت	بی‌تو اگر سُرخ بُوَد از اثرِ غازه شود
۶	ناقهٔ صالِح چو زِ کُهْ زاد یَقین گشت مرا	کوه پِیِ مُژدهٔ تو اُشْتُرِ جَمّازه شود
۷	رازْ نَهان دار و خَمُش وَرْ خَمُشی تَلْخ بُوَد	آنچه جِگَرسوزه بُوَد باز جِگَرسازه شود