غزل ۵۹۰ مولانا

۱	سَر از بَهرِ هَوَس باید چو خالی گشت سَر چِبْوَد؟	چو جانْ بَهرِ نَظَر باشد رَوانِ بی‌نَظَر چِبْوَد؟
۲	نَظَر در رویِ شَهْ باید چو آن نَبْوَد چه را شاید؟	سَفَر از خویشتن باید چو با خویشی سَفَر چِبْوَد؟
۳	مرا پُرسید صَفرایی که گَر مَردِ شِکَرخایی	کَمَر بَنْدم چو نِی پیشَت اگر گویی شِکَر چِبْوَد؟
۴	بِگُفتم بهترین چیزی وَلیکِن پیشِ غیرِ تو	که تو اَبْلَه شِکَر بینیّ و گویی زین بَتَر چِبْوَد؟
۵	اَزیرا اصلِ جسم تو زِ زَهرِ قاتل افتاده‌ست	سَقَر بوده‌ست اصلِ تو نَدانَد جُز سَقَر چِبْوَد؟
۶	جهان و عقلِ کُلّی را زِ عقلِ جُزو چون بینی؟	در آن دریایِ خونْ آشام عقلِ مُخْتَصَر چِبْوَد؟
۷	دو سه سَطْرست که می‌خوانی زِ سَر تا پا و پا تا سَر	دِگَر کاری نداری تو وَگَرنه پا و سَر چِبْوَد؟
۸	چو کور افتاد چَشمِ دل چو گوش از ثِقْل شُد پُرگِل	به غیرِ خانهٔ وَسواس جایِ کور و کَر چِبْوَد؟