غزل ۶۰۲ مولانا

۱	آن کَس که تو را دارد از عیش چه کم دارد؟	وان کَس که تو را بیند ای ماهْ چه غم دارد؟
۲	از رَنگِ بُلورِ تو شیرین شُده جورِ تو	هر چند که جورِ تو بَسْ تُند قَدَم دارد
۳	ای نازشِ حور از تو وِیْ تابِشِ نور از تو	ای آن کِه دو صد چون مَهْ شاگرد و حَشَم دارد
۴	وَرْ خود حَشَمَش نَبْوَد خورشید بُوَد تنها	آخِر حَشَمِ حُسنَش صد طَبْل و عَلَم دارد
۵	بَس عاشقِ آشفته آسوده و خوش خُفته	در سایهٔ آن زُلفی کو حَلْقه و خَم دارد
۶	گفتم به نِگارِ من کَزْ جور مرا مَشْکَن	گفتا به صَدَف مانی کو دُرّ به شِکَم دارد
۷	تا نَشْکَنی ای شَیدا آن دُرّ نشود پیدا	آن دُرّ بُتِ من باشد یا شکلِ بُتَم دارد
۸	شَمسُ الْحَقِ تبریزی بر لوحْ چو پیدا شُد	وَاللّهْ که بَسی مِنَّت بر لوح و قَلَم دارد