غزل ۶۱۶ مولانا

۱	چونی و چه باشد چون تا قَدْرِ تو را داند؟	جُز پادشَهِ بی‌چون قَدْرِ تو کجا داند؟
۲	عالَم زِ تو پُر نور است ای دِلْبَر دور از تو	حَقِّ تو زمین داند یا چَرخِ سَما داند
۳	این پَردهٔ نیلی را بادی‌ست که جُنْبانَد	این بادِ هوایی نی بادی که خدا داند
۴	خِرقه‌یْ غَم و شادی را دانی که کِه می‌دوزَد؟	وین خِرقه زِ دوزَنده خود را چه جُدا داند
۵	اَنْدَر دلِ آیینه دانی که چه می‌تابَد؟	داند چه خیال است آن آن کَس که صَفا داند
۶	شِقَّه‌یْ عَلَمِ عالَم هر چند که می‌رَقصَد	چَشمِ تو عَلَم بیند جانِ تو هوا داند
۷	وان کَس که هوا را هم داند که چه بیچاره‌ست	جُز حَضرتِ اِلّااللَّهْ باقی همه لا داند
۸	شَمسُ الْحَقِ تبریزی این مَکْر که حَق دارد	بی‌مُهرهٔ تو جانَم کِی نَردِ دَغا داند؟