غزل ۶۱۵ مولانا

۱	خواب از پِیِ آن آید تا عقلِ تو بِسْتانَد	دیوانه کجا خُسْبَد دیوانه چه شب دانَد؟
۲	نی روز بُوَد نی شب در مَذهَبِ دیوانه	آن چیز که او دارد او دانَد او دانَد
۳	از گَردشِ گَردون شُد روز و شبِ این عالَم	دیوانهٔ آن جا را گَردون بِنَگَردانَد
۴	گَر چَشمِ سَرَش خُسْپَد بی‌سَر همه چَشم است او	کَزْ دیدهٔ جانِ خود لوحِ اَزَلی خوانَد
۵	دیوانگی اَرْ خواهی چون مُرغ شو و ماهی	با خوابْ چو هَمراهی آن با تو کجا مانَد؟
۶	شب رو شو و عَیّاری در عشقِ چُنان یاری	تا باز شود کاری زان طُرّه که بِفْشانَد
۷	دیوانه دِگَرسان است او حامِلهٔ جان است	چَشمَش چو به جانان است حَمْلَش نه بِدو مانَد؟
۸	زین شرح اگر خواهی از شَمسِ حَق و شاهی	تبریزْ همه عالَم زو نورِ نو اَفْشانَد