غزل ۶۴۳ مولانا

۱	در کویِ خَراباتْ مرا عشقْ کَشان کرد	آن دِلْبَرِ عَیّارْ مرا دید نشان کرد
۲	من در پِیِ آن دِلْبَرِ عَیّار بِرَفتم	او رویِ خود آن لحظه زِ من باز نَهان کرد
۳	من در عَجَب افتادم از آن قُطبِ یگانه	کَزْ یک نَظَرش جُمله وجودَمْ همه جان کرد
۴	ناگاه یک آهو بُد و صد رَنگ عِیان شُد	کَزْ تابشِ حُسنَش مَهْ و خورشید فَغان کرد
۵	آن آهویِ خوش نافْ به تبریز رَوان گشت	بغدادِ جهان را به بَصیرت هَمَدان کرد
۶	آن کَس که وِرا کرد به تَقلید سُجودی	فَرخُنده و بُگْزیده و مَحبوبِ زمان کرد
۷	آن‌ها که بِگُفتند که ما کامِل و فَردیم	سَرگشته و سودایی و رُسوایِ جهان کرد
۸	سُلطانِ عَرَفْناکْ بُدَش مَحْرَمِ اسرار	تا سِرِّ تَجَلّیِّ اَزَل جُمله بیان کرد
۹	شَمسُ الْحَقِ تبریز چو بُگْشاد پَرِ عشق	جِبْریلِ امین را زِ پِیِ خویش دَوان کرد