غزل ۶۷۱ مولانا
| ۱ | دِلَم را نالهٔ سُرنایْ باید | که از سُرنایْ بویِ یار آید | |
| ۲ | به جان خواهم نَوایِ عاشقانه | کَزان ناله جَمالِ جانْ نِماید | |
| ۳ | هَمی‌نالم که از غَم باردارم | عَجَب این جانِ نالانْ تا چه زاید | |
| ۴ | بگو ای نایْ حالِ عاشقان را | که آوازِ تو جانْ می‌آزماید | |
| ۵ | ببین ای جانِ من کَزْ بانگِ طاسی | مَهِ بِگْرفته چون وا می‌گُشاید | |
| ۶ | بِخوان بر سینهٔ دلْ این عَزیمَت | که تا فریاد از پَریان بَرآیَد | |
| ۷ | چو ناله مونسِ رَنْجور گردد | گَرَش گویی خَمُش کُن هم نَشایَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!