غزل ۷۲ مولانا

۱	به خانه خانه می‌آرَد، چو بیَذَقْ شاهِ جانْ ما را	عَجَب بُردست یا مات است، زیر امْتِحانْ ما را
۲	همه اَجْزایِ ما را او، کشانیده‌ست از هر سو	تَراشیده‌ست عالَم را و مَعْجون کرده زانْ ما را
۳	زِ حِرص و شَهوتی ما را، مِهاری کرده دربینی	چو اُشْتُر می‌کَشانَد او، به گِردِ این جهانْ ما را
۴	چه جایِ ما که گَردون را، چو گاوان در خَرَس بَست او	که چون کُنجِد هَمی‌کوبَد، به زیرِ آسْمانْ ما را
۵	خُنُک آن اُشْتُری کو را، مِهارِ عشقِ حَق باشد	همیشه مَست می‌دارد، میانِ اُشْتُرانْ ما را

0 پاسخ

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!