غزل ۷۶۰ مولانا

۱	خُنُک آن کَس که چو ما شُد همه تسلیم و رِضا شُد	گِروِ عشق و جُنون شُد گُهَرِ بَحرِ صَفا شُد
۲	مَهْ و خورشیدْ نَظَر شُد که ازو خاکْ چو زَر شُد	به کَرَمْ بَحرِ گُهَر شُد به رَوِشْ بادِ صَبا شُد
۳	چو شَهِ عشقْ کَشیدش زِ همه خَلْق بُریدَش	نَظَرِ عشقْ گُزیدَش همه حاجاتْ رَوا شُد
۴	به سَفَر چون مَهِ گَردونْ به شبِ چارده پُر شُد	به نَظَرهایِ الهی به یکی لحظه کجا شُد
۵	دلِ تو کرد چَرایی به بُرون زآخُرِ قالَب	وَگَر آن نیست به هر شب به چَراگاه چرا شُد؟
۶	خُنُک آن گَهْ که کُند حَقْ گُنَهَت طاعَتِ مُطْلَق	خُنُک آن دَم که جِنایاتْ عِنایاتِ خدا شُد
۷	سَفَرِ مُشکل و دورَش بِشُد و مانْد حُضورَش	زِ درونْ قوَّتِ نورَش مَدَدِ نورِ سَما شُد