غزل ۷۷۴ مولانا

۱	به میانِ دلْ خیالِ مَهِ دِلْگُشا دَرآمَد	چو نه راه بود و نی دَر، عَجَب از کجا دَرآمَد؟
۲	بُت و بُت‌پَرَست و مؤمن همه در سُجود رفتند	چو بِدان جَمال و خوبی بُتِ خوش‌لِقا دَرآمَد
۳	دلِ آهَنَم چو آتش چه خوش است در مَنارَش	نه که آیِنِه شود خوش چو دَرو صَفا دَرآمَد؟
۴	به چه نوعْ شُکر گویم که شِکَرسِتانِ شُکرَم	زِ دَرِ جَفا بُرون شُد زِ دَرِ وَفا دَرآمَد
۵	همه جورها وَفا شُد همه تیرگیْ صَفا شُد	صِفَتِ بَشَر فَنا شُد صِفَتِ خدا دَرآمَد
۶	همه نَقْش‌ها بُرون شُد همه بَحرْ آبگون شُد	همه کِبْریا بُرون شُد همه کِبْریا دَرآمَد
۷	همه خانه‌ها که آمد دَرِ آن به سویِ دریا	چو فُزود موجِ دریا همه خانه‌ها دَرآمَد
۸	همه خانه‌ها یکی شُد دو مَبینْ به آبْ بِنْگَر	که جُدا نِیَند اگرچه که جُداجُدا دَرآمَد
۹	همه کوزه‌ها بیارید همه خُنْب‌ها بِشویید	که رَسید آبِ حیوان و چُنین سَقا دَرآمَد