غزل ۷۷۵ مولانا
| ۱ | هَله هُش دار که در شهر دو سه طَرّارَند | که به تَدبیرْ کُلاه از سَرِ مَهْ بَردارند | |
| ۲ | دو سه رِنْدند که هُشیاردل و سَرمَستَند | که فَلَک را به یکی عَربَده در چَرخْ آرَند | |
| ۳ | سَردِهانَند که تا سَر نَدَهی سِرّ نَدَهَند | ساقیانند که انگور نمی‌اَفْشارند | |
| ۴ | یارِ آن صورتِ غَیبَند که جانْ طالِبِ اوست | هَمچو چَشمِ خوشِ او خیره کُش و بیمارند | |
| ۵ | صورتی‌اَند ولی دشمنِ صورت‌هایَند | در جهانَند ولی از دو جهانْ بیزارند | |
| ۶ | هَمچو شیران بِدَرانَند و به لب می‌خَنْدند | دشمنِ همدِگَرند و به حقیقتْ یارَند | |
| ۷ | خَرفُروشانه یکی با دِگَری در جنگند | لیکْ چون وانِگَریْ مُتَّفِقِ یک کارند | |
| ۸ | هَمچو خورشید همه روز نَظَر می‌بَخشَند | مَثَلِ ماه و سِتاره همه شب سَیّارند | |
| ۹ | گَر به کَفْ خاک بگیرند زَرِ سُرخ شود | روزْ گندم دِرَوَند اَرْچه به شبْ جو کارند | |
| ۱۰ | دِلْبَرانند که دلْ بَر نَدَهد بی‌بَرِشان | سَروَرانند که بیرون زِ سَر و دَسْتارند | |
| ۱۱ | شِکَّرانند که در مَعْده نگردند تُرُش | شاکِرانند و از آن یارْچه بَرخوردارند | |
| ۱۲ | مَردمی کُن بُرو از خِدمَتشان مَردم شو | زان که این مَردمِ دیگر همه مَردمْ خوارند | |
| ۱۳ | بَس کُن و بیش مگو گرچه دَهان پُرسُخَن است | زان که این حرف و دَم و قافیه هم اَغْیارند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!