غزل ۸۱۸ مولانا

۱	ساقیانْ سَرمَست در کار آمدند	مَستیانْ در کویِ خَمّار آمدند
۲	حَلْقه حَلْقه عاشقان و بی‌دلان	بر امیدِ بویِ دِلْدار آمدند
۳	بُلبُلانِ مَست و مَستانِ اَلَست	بر امیدِ گُلْ به گُلْزار آمدند
۴	هین که مَخْموران دَرین دَمْ جوقْ جوق	بر دَرِ ساقی به زِنْهار آمدند
۵	یک نِدا آمد عَجَب از کویِ دل	بی‌دل و بی‌پا به یک بار آمدند
۶	از خوشیِّ بویِ او در کویِ او	بی‌خود و بی‌کَفْش و دَستار آمدند
۷	بی‌مُحابا دِهْ تو ای ساقی مُدام	هین که جان‌ها مَستِ اَسْرار آمدند
۸	عارفانْ از خویشْ بی‌خویش آمدند	زاهِدانْ در کارْ هُشیار آمدند
۹	ساقیا تو جُمله را یک رَنگ کُن	باده دِهْ گَر یار و اَغْیار آمدند