غزل ۸۶۹ مولانا
| ۱ | خَیّاطِ روزگار به بالایِ هیچ مَرد | پیراهنی نَدوخت که آن را قَبا نکرد | |
| ۲ | بِنْگَر هزار گولِ سَلیم اَنْدَرین جهان | دامانِ زَر دَهَند و خَرَند از بِلیسْ دَرد | |
| ۳ | گِل‌هایِ رَنگْ رنگ که پیشِ تو نُقْل‌هاست | تو می‌خوری از آن و رُخَت می‌کنند زَرد | |
| ۴ | ای مُرده را کِنار گرفته که جانِ من | آخِر کِنارِ مُرده کُند جان و جسمْ سَرد | |
| ۵ | خوبا خدایْ کُن که ازین نَقْش‌هایِ دیو | خواهی شُدن به وَقتِ اَجَل بی‌مُرادْ فَرد | |
| ۶ | پاها مَکش دراز بَرین خوش بِساطِ خاک | کین بِسْتری‌ست عاریه می‌تَرس از نَوَرْد | |
| ۷ | مَفْکَن گِزافه مُهره دَرین طاسِ روزگار | پَرهیز از آن حَریف که هست اوستادِ نَرْد | |
| ۸ | مَنْگَر به گَردِ تَن بِنِگَر در سوارِ روح | می جو سوار را به نَظَر در میانِ گَرد | |
| ۹ | رُخسارهایِ چون گُل لابُد زِ گُلْشَنی‌ست | گُلْزار اگر نباشد پس از کُجاست وَرْد؟ | |
| ۱۰ | سیبِ زَنَخ چو دیدی می‌دان درختِ سیب | بَهرِ نمونه آمد این نیست بَهرِ خَورْد | |
| ۱۱ | هِمَّت بُلند دار که با هِمَّتِ خَسیس | چاووشِ پادشاه بِرانَد تو را که بَرد | |
| ۱۲ | خاموش کُن زِ حرف و سُخَن بی‌حروف گوی | چون ناطِقه‌یْ ملایکه بر سَقْفِ لاجِوَرْد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!