غزل ۸۷۰ مولانا
| ۱ | چَشمَم هَمی‌پَرَد مَگَر آن یار می‌رَسَد | دلْ می‌جَهَد نشانه که دلْدار می‌رَسَد | |
| ۲ | این هُدهُد از سپاهِ سُلَیمان هَمی‌پَرَد | وین بُلبُل از نَواحیِ گُلْزار می‌رَسَد | |
| ۳ | جامی بِخَر به جانی وَرْ زان که مُفْلِسی | بِفْروش خویش را که خریدار می‌رَسَد | |
| ۴ | آن گوشِ اِنْتِظار خَبَر نوش می‌کُند | وانْ چَشمِ اَشْکبار به دیدار می‌رَسَد | |
| ۵ | آن دل که پاره پاره شُد و پاره‌هاشْ خون | آن پاره پاره رفته به یک بار می‌رَسَد | |
| ۶ | قَدِّ چو چَنگ را که دِلَش تارْ تار شُد | نَکْ زَخْمه نَشاط به هر تار می‌رَسَد | |
| ۷ | آن خارْخارِ باغ و تَقاضاش رَد نَشُد | گُل‌هایِ خوش عِذارْ سویِ خار می‌رَسَد | |
| ۸ | آن زینهار گفتنِ عاشقْ تَهی نبود | اینک سپاهِ وَصلْ به زِنهار می‌رَسَد | |
| ۹ | نَکْ طوطیانِ عشقْ گُشادند پَرّ و بال | کَزْ سویِ مصر قَندْ به قِنْطار می‌رَسَد | |
| ۱۰ | شهر ایمن است جُمله دُزدان گُریختند | از بیمِ آن که شِحْنه قَهّار می‌رَسَد | |
| ۱۱ | چندین هزار جَعفرِ طَرّارْ شب گُریخت | کامَد خَبَر که جَعفرِ طَیّار می‌رَسَد | |
| ۱۲ | فاش و صَریح گو که صِفاتِ بَشَر گُریخت | زیرا صِفاتِ خالِقِ جَبّار می‌رَسَد | |
| ۱۳ | ای مُفْلِسانِ باغ خَزان راهِتان بِزَد | سُلطانِ نوبَهار به ایثار می‌رَسَد | |
| ۱۴ | در خامُشی‌ست تابِشِ خورشیدْ بی‌حِجاب | خاموش کین حِجاب زِ گُفتار می‌رَسَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!