غزل ۸۷ مولانا

۱	جانا سَرِ تو یارا، مَگْذار چُنین ما را	ای سَروِ رَوانْ بِنْما، آن قامَت بالا را
۲	خُرّم کُن و روشن کُن، این مَفْرَشِ خاکی را	خورشیدِ دگَر بِنْما، این گُنبَدِ خَضرا را
۳	رَهبر کُن جان‌ها را، پُرزَر کُن کان‌ها را	در جوش و خُروش آوَر، از زَلزَله دریا را
۴	خورشیدْ پناه آرَد، در سایهٔ اِقبالَت	آری چه توان کردن، آن سایهٔ عَنقا را
۵	مَغزی که بَد اندیشد، آن نَقْص بس است ای جان	سودایِ بِپوسیده، پوسیدهٔ سودا را
۶	هم رَحمَت رَحمانی، هم مَرهَم و دَرمانی	دَردِه تو طَبیبانه، آن دافِعِ صَفرا را
۷	تو بُلبُل گُلزاری، تو ساقیِ اَبراری	تو سَردِهِ اَسراری، هم بی‌سَر و بی‌پا را
۸	یا رَب که چه داری تو، کَز لُطفْ بهاری تو	در کار دَرآری تو، سنگ و کُهِ خارا را
۹	افْروخته‌ای نوری، اَنْگیخته‌ای شوری	نَنْشاند صد طوفان، آن فِتْنه و غوغا را