غزل ۹۱ مولانا

۱	در آبْ فَکَن ساقی، بَط زادهٔ آبی را	بِشْتاب و شتابْ اولی’، مَستانِ شَبابی را
۲	ای جانِ بهار و دِیْ، وِیْ حاتِمِ نُقل و میْ	پُر کُن زِ شِکَر چون نِی، بوبکْرِ رَبابی را
۳	ای ساقیِ شور و شَر، هین عیش بگیر از سَر	پُر کُن زِ میِ اَحْمَر، سَغْراق و شرابی را
۴	بِنْما زِ مِی فَرُّخ، این سو اُخ و آن سو اُخ	بُرْبایْ نِقاب از رُخ، معشوقِ نِقابی را
۵	اَحْسَنْت زِهی یار او، شاخِ گُلِ بی‌خار او	شاباشْ زِهی دارو، دل‌های کَبابی را
۶	صد حَلْقه نِگَر شَیدا، زان بادهٔ ناپَیدا	کاسِد کُند این صَهْبا، صد خَمْرِ لُعابی را
۷	مَستان چَمَن پنهان، اِشْکوفه زِ شاخْ اَفْشان	صد کوه چو کَهْ غَلْطان، سیلابِ حَبابی را
۸	گَر آن قَدَح روشن، جان است نهان از تَن	پنهان نَتَوان کردن، مَستیّ و خَرابی را
۹	ماییم چو کِشتْ ای جان، سَرسَبز دَرین میدان	تشنه شُده و جویان، بارانِ سَحابی را
۱۰	چون رَعْد نه‌یی خامُش، چون پَردهٔ تُست این هُش	وَزْ صبر و فَنَا می‌کُش، طوطیّ خِطابی را