غزل ۹۲ مولانا
| ۱ | زِهی باغ زِهی باغ که بِشْکُفت زِ بالا | زِهی قَدْر و زِهی بَدْر تَبارَک وَ تَعالی’ | |
| ۲ | زِهی فَرّ زِهی نور زِهی شَرّ زِهی شور | زِهی گوهر مَنْثور زِهی پُشت و تَوَلّا | |
| ۳ | زِهی مُلْک زِهی مال زِهی قالْ زِهی حال | زِهی پَرّ و زِهی بال بر اَفْلاکِ تَجَلّی’ | |
| ۴ | چو جان سِلّسِله‌ها را بِدَرَّد به حَرونی | چه ذَاالنّون چه مَجنون چه لیلیّ و چه لیلا | |
| ۵ | عَلَم‌هایِ الهی زِ پَسِ کوه بَرآمَد | چه سُلطان و چه خاقان چه والیّ و چه والا | |
| ۶ | چه پیش آمد جان را که پَس انداخت جهان را | بِزَن گَردنِ آن را که بگوید که تَسَلّا | |
| ۷ | چو بی‌واسطه جَبّار بِپَرْوَرد جهان را | چه ناقوس چه ناموس چه اَهْلا و چه سَهْلا | |
| ۸ | گَر اَجْزایِ زمینی وََگَر روحِ اَمینی | چو آن حال بِبینی بِگو جَلَّ جَلالا | |
| ۹ | گَر افلاک نباشد به خدا باک نباشد | دلْ غَمناک نباشد مَکُن بانگ و عَلالا | |
| ۱۰ | فروپوش فروپوش نه بِخْروش نه بِفْروش | تویی باده‌ی مدهوش یکی لحظه بِپالا | |
| ۱۱ | تو کَرباسی و قَصّار تو انگوری و عَصّار | بِپالا و بِیَفشار ولی دست مَیالا | |
| ۱۲ | خَمُش باش خَمُش باش دَرین مَجْمَعِ اوباش | مَگو فاش مَگو فاش ز مولیّ و زِ مولا |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
حقیقت: خدا! هم میتونه که مولی(غلام) باشه …
نکتهٔ‌جالب: تعلّق=دلبستگی(مضاف‌الیه) نوعی‌تملّک=وابستگی است .