غزل ۹۱۸ مولانا

۱	چو کارْزار کُند شاهِ روم با شِمْشاد	چگونه گردم خُرَّم؟ چگونه باشم شاد؟
۲	جهانِ عقلْ چو روم و جهانِ طَبْع چو زَنگ	میان هر دو فُتاده‌ست کارزار و جِهاد
۳	شما و هر چه مُرادِ شماست در عالَم	من و طَریقِ خداوندِ مَبدا و ایجاد
۴	به اختلافِ دو شمشیر نیست اَمْنِ طَریق	که اختلاف مُقَرَّر زِ شورشِ اَضْداد
۵	وَلیکْ مُلْکِ مُقَرَّر نَصیبه خِرَد است	که اَمْن و خوف نَدانَد کُلوخ و سنگ و جَماد
۶	چراغِ عقل دَرین خانه نور می‌نَدَهد	زِ پیچْ پیچ که دارد لَهَب زِ یاغیِ باد
۷	فرشته رُست به عِلْم و بَهیمه رُست به جَهل	میانِ دو به تَنازُع بِمانْد مَردم زاد
۸	گَهی همی‌کَشَدش عِلْم سویِ عِلّیّین	گَهیش جَهل به پَستی که هر چه بادا باد
۹	نِشَسته جان که به یک سو کُند ظَفَر این را	که تا رَهَم زِ کَشاکَش شَوَم خوش و مُنْقاد
۱۰	چو نیم کاره شُد این قِصّه چون دَهان بَستی؟	زِ بیمِ وَلوَله و شَرّ و فِتْنه و فریاد