غزل ۹۴۶ مولانا

۱	میانِ باغْ گُلِ سُرخْ های و هو دارد	که بو کنید دَهانِ مرا چه بو دارد
۲	پیاله‌یی به من آوَرْد لاله که بخوری؟	خورَم چرا نَخورَم؟ بَنده هم گِلو دارد
۳	گِلو چه حاجَت؟ می‌نوش بی‌گِلو و دَهان	رَحیقِ غَیب که طَعْمِ سَقا هُمو دارد
۴	چو سالْ سالِ نَشاط است و روزْ روزِ طَرَب	خُنُک مرا و کسی را که عیشْ خو دارد
۵	چرا مُقیم نباشد چو ما به مَجْلِسِ گُل؟	کسی که ساقیِ باقیِّ ماه رو دارد؟
۶	به آفتابِ جَلالَت که ذَرّه ذَرّه عشق	نَهان به زیرِ قَبا ساغَر و کَدو دارد
۷	سؤال کردم از گُل که بر کِه می‌خندی؟	جواب داد بدان زشتْ کو دو شو دارد
۸	غُلامِ کور که او را دو خواجه می‌باید	چو سگْ همیشه مُقامْ او میانِ کو دارد
۹	سؤال کردم از خار کین سِلاحِ تو چیست؟	جواب داد که گُلْزارْ صد عَدو دارد
۱۰	هزار بار چَمَن را بِسوخت و بازآراست	چه عشق دارد با ما چه جُست و جو دارد
۱۱	زِ شَمسِ مَفْخَرِ تبریز پُرس کین از چیست؟	وَگَر چه دَفْع دَهَد دَم مَخور که او دارد