غزل ۹۴۵ مولانا
| ۱ | نِدا رَسید به جان‌ها که چند می‌پایید؟ | به سویِ خانه اصلیِّ خویش بازآیید | |
| ۲ | چو قافِ قُربَتِ ما زاد و بودِ اَصلِ شماست | به کوهِ قاف بِپَرّید خوش چو عَنْقایید | |
| ۳ | زِ آب و گِل چو چُنین کُنده‌یی‌ست بر پاتان | به جَهدْ کُنده زِ پا پارهْ پاره بُگْشایید | |
| ۴ | سَفَر کنید ازین غُربَت و به خانه رَوید | ازین فِراقْ مَلولیم عَزمْ فَرمایید | |
| ۵ | به دوغِ گَنده و آبِ چَهْ و بیابان‌ها | حَیاتِ خویش به بیهوده چند فَرسایید؟ | |
| ۶ | خدایْ پَرِّ شما را زِ جَهْد ساخته است | چو زنده‌اید بِجُنبید و جَهْد بِنْمایید | |
| ۷ | به کاهِلی پَر و بالِ امید می‌پوسَد | چو پَرّ و بالْ بِریزَد دِگَر چه را شایید؟ | |
| ۸ | ازین خَلاصْ مَلولید و قَعْرِ این چَهْ نی | هَلا مُبارک در قَعْرِ چاه می‌پایید | |
| ۹ | نِدایِ فَاعْتَبِروا بِشْنوید اُولُوالْاَبْصار | نه کودکیْت سَرِ آستینْ چه می‌خایید؟ | |
| ۱۰ | خود اعتبار چه باشد به جُز زِ جو جَستن؟ | هَلا زِ جو بِجَهید آن طَرَف چو بُرنایید | |
| ۱۱ | درونِ هاوَنِ شَهوت چه آب می‌کوبید | چو آبِتان نَبُوَد بادِ لافْ پِیْمایید | |
| ۱۲ | حُطامْ خوانْد خدا این حَشیشِ دنیا را | دَرین حَشیشْ چو حیوان چه ژاژ می‌خایید؟ | |
| ۱۳ | هَلا که باده بیامَد زِ خُم بُرون آیید | پِیِ قَطایف و پالوده تَنْ بِپالایید | |
| ۱۴ | هَلا که شاهِدِ جانْ آیِنِه هَمی‌جویَد | به صیقلْ آیِنِه‌ها را زِ زنگْ بِزْدایید | |
| ۱۵ | نمی‌هِلَند که مُخْلِص بگویم این‌ها را | زِ اَصلِ چَشمه بِجویید آن چو جویایید |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!