غزل ۹۴۴ مولانا
| ۱ | به باغْ بُلبُل از این پَسْ نَوایِ ما گوید | حَدیثِ عشقِ شِکَرریزِ جانْ فَزا گوید | |
| ۲ | اگر زِ رنگِ رُخِ یارِ ما خَبَر دارد | زِ لاله زار و زِ نَسرین و گُل چرا گوید؟ | |
| ۳ | زِ راهِ غَیرت گوید که تا بِپوشانَد | رَها کُند سَرِ چَشمه حَدیثِ پا گوید | |
| ۴ | که پاره پاره به تدریجْ ذَرِه کُهْ گردد | فَنا شود کُهْ اگر تُند و بر وِلا گوید | |
| ۵ | کُهی که ذَرّه بُوَد پیشِ او دو صد کُهِ قاف | دَوانْ دَوان شود آن دَم که او بیا گوید | |
| ۶ | چو گوشِ کوه شنید آن بیایِ فَرُّخِ او | به سَر بِیایَد و لَبَّیکْ را دو تا گوید | |
| ۷ | به حَقِّ گُلْشَنِ اِقْبالْ کَنْدَرو مَستی | چو گُل خَموش که تا بُلبُلَت ثَنا گوید |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!