غزل ۹۴۳ مولانا

۱	نمازِ شامْ چو خورشید در غروب آید	بِبَندد این رَهِ حس راهِ غَیب بُگْشاید
۲	به پیشْ دَرکُند ارواح را فرشته خواب	به شیوه گَلِه بانی که گَلِّه را پایَد
۳	به لامَکان به سویِ مَرغْزارِ روحانی	چه شهرها و چه روضاتِشان که بِنْمایَد
۴	هزار صورت و شَخصِ عَجَب بِبینَد روح	چو خوابْ نَقشِ جهان را ازو فروسایَد
۵	هَماره گویی جانْ خود مُقیمِ آن جا بود	نه یاد این کُند و نی مَلالَش اَفْزاید
۶	زِ بار و رَخْت که این جا بر آن هَمی‌لَرزید	دِلَش چُنان بِرَهَد که غَمیش نَگْزاید

#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry

۱- At the night prayer, when the sun declines to sinking, this way of the senses is closed and the way to the Unseen is opened.

۲- The angel of sleep then drives forward the spirits, even as the shepherd who watches over his flock.

۳- To the placeless, towards the spiritual meadows, what cities and what gardens he there displays to them!

۴- The spirit beholds a thousand marvellous forms and shapes, when sleep excises from it the image of the world.

۵- You might say that the spirit was always a dweller there, it remembers not this world, and its weariness does not increase.

۶- Its heart so escapes from the load and burden for which it trembled here, that no care for it gnaws at it any more.