غزل ۹۶ مولانا
| ۱ | لب را تو به هر بوسه و هر لوت میالا | تا از لَبِ دِلْدار شود مَست و شِکَرخا | |
| ۲ | تا از لَبِ تو بویِ لَبِ غیر نیاید | تا عشقْ مُجَرّد شود و صافی و یکتا | |
| ۳ | آن لب که بُوَد کون خَری بوسه‌گَهِ او | کی یابد آن لب، شِکَربوس مَسیحا | |
| ۴ | می‌دان که حَدَث باشد جز نورِ قدیمی | بر مَزْبَلهْ پُرحَدَث آن‌گاه تماشا | |
| ۵ | آن‌گه که فنا شُد، حَدَث اَنْدَر دلِ پالیز | رَست از حَدَثیّ و شود او چاشْنی‌اَفْزا | |
| ۶ | تا تو حَدَثی، لذَّتِ تَقْدیس چه دانی؟ | رو از حَدَثی سوی تَبارک وَ تَعالی’ | |
| ۷ | زان دستِ مسیح آمد دارویِ جِهانی | کو دست نِگَه داشت ز هر کاسهٔ سِکْبا | |
| ۸ | از نِعمَت فرعون چه موسی’ کَف و لَب شُست | دریای کَرَم داد مَر او را یَدِ بَیضا | |
| ۹ | خواهی که زِ مَعْده و لَبِ هر خام گُریزی | پُرگوهر و روتَلْخ هَمی‌باش چو دریا | |
| ۱۰ | هین چَشم فروبَنْد، که آن چَشمْ غَیور است | هین معده تَهی دار، که لوتی‌ست مُهَیّا | |
| ۱۱ | سَگ سیر شود، هیچ شکاری بِنَگیرد | کَزْ آتشِ جوع است تَک و گامِ تقاضا | |
| ۱۲ | کو دست و لَبِ پاک که گیرد قَدَحِ پاک؟ | کو صوفیِ چالاک، که آید سویِ حَلْوا؟ | |
| ۱۳ | بِنْمایْ ازین حرفْ تَصاویرِ حَقایِق | یا مَنْ َقَسَمَ اَلْقَهْوَه وَ اَلْکَاْسَ عَلَیْنا |
سلام🌻
لطفا در بیت ۵ مصرع اول “آن گه” را به “آن‌گه”
در بیت ۹ مصرع دوم “همی‌باش” را به “همی باش”
در بیت ۱۰ مصرع دوم “تهی دار” را به “تهی‌دار”
تصحیح بفرمایید.