غزل ۱۱۴۴ مولانا
۱ | نِدا رَسید به جانها زِ خُسروِ مَنْصُور | نَظَر به حَلْقه مَردانْ چه میکنید از دور؟ | |
۲ | چو آفتاب بَرآمَد چه خُفتهاَند این خَلْق؟ | نه روحْ عاشقِ روزاست و چَشمْ عاشقِ نور؟ | |
۳ | درونِ چاهْ زِ خورشید روحْ روشن شُد | زِ نورْ خارِش پَذْرُفت نیز دیده کور | |
۴ | بِجُنب بَر خود آخِر که چاشتْگاه شُدهست | از آن که خُفته چو جُنبید خواب شُد مَهْجور | |
۵ | مگو که خُفته نِیَم ناظِرَم به صُنْعِ خدا | نَظَر به صُنْعْ حِجاب است از چُنان مَنْظور | |
۶ | رَوانِ خُفته اگر دانَدی که در خواب است | از آن چه دیدی نی خوش شُدیّ و نی رَنْجور | |
۷ | چُنان که روزی در خواب رفت گُلْخَنْ تاب | به خواب دید که سُلطان شدهست و شُد مَغْرور | |
۸ | بِدید خود را بر تَختِ مُلْک واز چپ و راست | هزار صَف زِ امیر و زِ حاجِب و دَستور | |
۹ | چُنان نشسته بَران تَختْ او که پِنْداری | در امر و نَهی خداوند بُد سِنین و شُهور | |
۱۰ | میانِ غُلغُله و دار و گیر و بَردابَرد | میان آن لِمَن المُلْک و عِزِّت و شَر و شور | |
۱۱ | دَرآمَد از دَرِ گُلْخَن به خشمْ حَمّامی | زَدَش به پای که بَرجِه نه مُردهیی در گور | |
۱۲ | بِجَست و پَهْلوی خود نی خَزینه دید و نه مُلْک | ولی خَزینه حمّام سَرد دید و نَفور | |
۱۳ | بِخوان زِ آخِرِ یاسین که صَیْحَةً فاِذا | تو هم به بانگی حاضر شَوی زِ خوابِ غُرور | |
۱۴ | چه خُفتهایم؟ وَلیکن زِ خُفته تا خُفته | هزار مرتَبه فَرق است ظاهِر و مَسْتور | |
۱۵ | شَهی که خُفت زِ شاهیِّ خود بُوَد غافل | خَسی که خُفت زِ اِدْبیر خود بُوَد مَعْذور | |
۱۶ | چو هر دو باز ازین خوابِ خویش بازآیند | به تَخت آید شاه و به تَخته آن مَقْهور | |
۱۷ | لُبابِ قِصّه بِماندهست و گفتْ فَرمان نیست | نِگَر به دانشِ داوود و کوتَهیِّ زَبور | |
۱۸ | مَگَر که لُطف کُند باز شَمسِ تبریزی | وَگَر نه مانْد سُخَن در دَهَن چُنین مَقْصور |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!