غزل ۱۱۴۶ مولانا
۱ | مرا بِگاه دِهْ ای ساقیِ کَریم عُقار | که دوش هیچ نَخُفتم زِ تشنگیّ و خُمار | |
۲ | لَبَم که نامِ تو گوید به بادهاَش خوش کُن | سَرَم خُمارِ تو دارد به مَستیاَش تو بِخار | |
۳ | بِریز باده بر اجسامَم و بر اَعْراضَم | چُنان که هیچ نَمانَد زِ من رَگی هُشیار | |
۴ | وَگَر خَراب شَوَم من بُوَد رَگی باقی | چو جُغدْ هِل که بِگَردد در این خرابْ دیار | |
۵ | چو لاله زار کُن این دشت را به باده لَعْل | رَوا مَدار که موقوف داریام به بهار | |
۶ | زِ توست این شَجَره و خِرقهاَش تو دادهستی | که از شرابِ تو اِشْکوفه کردهاَند اَشْجار | |
۷ | مرا چو مَست کُنی زین شَجَر بَرآرَم سَر | به خنده دلْ بِنِمایَم به خَلْق همچو اَنار | |
۸ | مرا چو وَقْفِ خَراباتِ خویش کردهستی | تواَم خَراب کُنی هم تو باشیام مِعْمار | |
۹ | بیار رَطْلِ گِرانْ تا خَمُش کُنم پِیِ آن | نه لایِق است که باشد غُلامِ تو مِکْثار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!