غزل ۱۱۴۷ مولانا

۱	بِکَش بِکَش که چه خوش می‌کَشی بیار بیار	هَزیمَتانِ رَهِ عشق را قِطار قِطار
۲	کِنار بازگُشاده‌‌ست عشق از مَستی	رَسید دِلْشُدگان را گَهِ کِنار کِنار
۳	زِ دستِ خویش ازان ساغَری که می‌دانی	اگر چه نیک خَرابَم بیا بیار بیار
۴	قَرارِ دولَتِ او خواه و از قَرار مَپُرس	که نیست از رُخِ او در دِلَم قَرار قَرار
۵	نِگار کرد زِ خون اشکْ بر رُخِ عاشق	حَلاوتی‌‌ست دَران رو که زد نِگار نِگار
۶	اَیا کسی که دَرافتاده‌‌یی به چَنگالَش	زِ چَنگِ دوستْ رَهیدن طَمَع مَدار مَدار
۷	تو خون بُدیّ و زِ عشقش چو شیر جوشیدی	چو شیرْ خون نَشَوَد تو از این گُذار گُذار
۸	بُرو به باده مَخْدوم شَمسِ دین آمیز	که نیست باده تبریز را خُمار خُمار