غزل ۱۱۴۸ مولانا

۱	کسی بِگُفت زِ ما یا ازوست نیکی و شَر	هنوز خواجه دَرین است ریشِ خواجه نِگَر
۲	عَجَب که خواجه به رَنگی که طِفْل بود بِمانْد	که ریشِ خواجه سِیَه بود و گشتْ رَنگِ دِگَر
۳	بِگویَمَت که چرا خواجه زیر و بالا گفت	بدان سَبَب که نَگَشته‌ست خواجه زیر و زَبَر
۴	به چار پا و دو پا خواجه گِردِ عالَم گشت	وَلیکْ هیچ نرفته‌ست قَعْرِ بَحْر به سَر
۵	گُمانِ خواجه چُنان است که خواجه بهتر گشت	وَلیکْ هست چو بیمارِ دِقّْ واپَس‌تَر
۶	به حُجَّت و به لَجاج و سِتیزه اَفْزون گشت	زِ جان و حُجَّتِ ذوقَش نبود هیچ خَبَر
۷	طَریقِ بَحثْ لَجاج است و اعتراض و دلیل	طَریقِ دلْ همه دیده‌ست و ذوق و شَهْد و شِکَر