غزل ۱۱۴۹ مولانا
| ۱ | فَغانْ فَغان که بِبَست آن نِگار بارِ سَفَر | فَغانْ که بَنده مَر او را نَبود یارِ سَفَر | |
| ۲ | فَغانْ که کارِ سَفَر نیست سُخْره دَستم | که تا زِ هم بِدَرَم جُمله پود و تارِ سَفَر | |
| ۳ | وَلیکْ طالِع خورشید و مَهْ سَفَر باشد | که تا زِ گَردشِشان سایه شُد سوارِ سَفَر | |
| ۴ | سَفَر بیامَد و زان هَجْر عُذْرها می‌خواست | بدان زبان که شُد این بَنده شَرمسار سَفَر | |
| ۵ | بِگُفتَمَش که زِ روباه شانگی بگُذَر | که شیر کرد شِکارم به مَرغْزارِ سَفَر | |
| ۶ | مراست جانِ مُسافر چو آب و من چونْ جوی | رَوانه جانِبِ دریا که شُد مَدارِ سَفَر | |
| ۷ | دَوَد به لَبْ لَب این جویْ تا لَب دریا | دلی که خَستْ دَرین راه‌ها زِ خارِ سَفَر | |
| ۸ | به رویِ آیِنِه بِنْگَر که از سَفَر آمد | صَفا نِگَر تو به رویَش از آن غُبارِ سَفَر | |
| ۹ | سَفَر سَفَر چو چُنان یارِ غار در سَفَراست | تو بَختْ بَختِ سَفَر دان و کارْ کارِ سَفَر | |
| ۱۰ | همیشه چَشم گُشایَم چو غُنچه بر سَرِ راه | چو سَروِ روحْ رَوان است در بهارِ سَفَر | |
| ۱۱ | چو شَمسِ مَفْخَرِ تبریز در سَفَر اُفْتاد | چه مَمْلَکَت که بِگُسْتَرد در دَوارِ سَفَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!