غزل ۱۱۵۰ مولانا
| ۱ | به خِدمَتِ لَبَت آمد به اِنْتِجاعْ شِکَر | که از لَبِ شِکَرینْ بَخشْ یک دو صاعْ شِکَر | |
| ۲ | تو اِرْتِقا به سَخا جو مگو نه گو آری | نَظَر مَکُن که نِیی یافتْ اِرْتفاعْ شِکَر | |
| ۳ | لَبِ تو است که شِکَّر زِ عینِ او رویَد | نه مُنْتَظِر که رَسَد نَسْیه از بِقاعْ شِکَر | |
| ۴ | شِکَر به وَقتِ شِکَر خوردَنَت نَصیبی یافت | که بر مَذاقِ دَهان‌ها بُوَد مُطاعْ شِکَر | |
| ۵ | بِبَسته‌یی دو لَبْ امروز زان همی‌تَرسَم | که از غَمِ تو بِمانَد زِ اِنْتِفاعْ شِکَر | |
| ۶ | زِهی نَبات که دارد لَبِ تو کَزْ وِیْ شُد | امیرِ جُمله نَباتاتْ بی‌نِزاعْ شِکَر | |
| ۷ | دَهان بِبَندم و بَسته شِکَر همی‌خایَم | که تا به جان برَسَد خوش به ابتلاع شِکَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!