مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۶ – مُتابِعَتِ نَصارا وزیر را
۳۷۲ | دل بِدو دادند تَرسایانْ تمام | خود چه باشد قُوَّتِ تَقْلیدِ عام؟ | |
۳۷۳ | در دَرونِ سینه مِهْرَش کاشْتند | نایبِ عیسیْش میپِنْداشتند | |
۳۷۴ | او به سِرْ دَجّالِ یکچَشمِ لَعین | ای خدا فَریاد رَس، نِعْمَ اَلْمُعین | |
۳۷۵ | صد هزاران دام و دانهست ای خدا | ما چو مُرغانِ حَریصِ بینَوا | |
۳۷۶ | دَم به دَم ما بَستهٔ دامِ نُویم | هریکی گَر باز و سیمرغی شَویم | |
۳۷۷ | میرَهانی هر دَمی ما را و باز | سویِ دامی میرَویم ای بینیاز | |
۳۷۸ | ما دَرین اَنْبارْ گندم میکُنیم | گندمِ جَمعآمده گُم میکُنیم | |
۳۷۹ | مینَیَندیشیم آخِر ما به هوش | کین خَلَل در گندم است از مَکْرِ موش | |
۳۸۰ | موش تا اَنْبارِ ما حُفره زَدهست | وَزْ فَنَش اَنْبارِ ما ویران شُدهست | |
۳۸۱ | اَوِّل ای جان دَفْعِ شَرِّ موش کُن | وانگَهان در جمعِ گندم جوش کُن | |
۳۸۲ | بِشْنو از اَخْبارِ آن صَدْرُ اُلصُّدور | لا صَلوةَ تَمَّ اِلّا بِالْحُضور | |
۳۸۳ | گَر نه موشی دُزد در اَنْبارِ ماست | گندمِ اَعْمالِ چلساله کجاست؟ | |
۳۸۴ | ریزهریزه صِدْقِ هر روزه چرا | جمع مینایَد دَرین اَنْبارِ ما؟ | |
۳۸۵ | بَسْ ستارهیْ آتش از آهن جَهید | وان دلِ سوزیده پَذْرُفت و کَشید | |
۳۸۶ | لیک در ظُلْمَت یکی دُزدی نَهان | مینَهَد انگشتْ بر اِسْتارگان | |
۳۸۷ | میکُشَد اِسْتارگان را یَک به یَک | تا که نَفْروزَد چراغی از فَلَک | |
۳۸۸ | گَر هزاران دام باشد در قَدَم | چون تو با مایی، نباشد هیچ غم | |
۳۸۹ | چون عِنایاتَت بُوَد با ما مُقیم | کِی بُوَد بیمی ازان دُزدِ لَئیم؟ | |
۳۹۰ | هر شبی از دامِ تَنْ اَرواح را | میرَهانی، میکَنی اَلْواح را | |
۳۹۱ | میرَهَند اَرواح هر شب زین قَفَس | فارِغان، نه حاکِم و مَحکومِ کَس | |
۳۹۲ | شبْ زِ زندانْ بیخبر زندانیان | شبْ زِ دولت بیخَبَر سُلطانیان | |
۳۹۳ | نه غم و اندیشهٔ سود و زیان | نه خیالِ این فُلان و آن فُلان | |
۳۹۴ | حالِ عارف این بُوَد بیخواب هم | گفت ایزد هُمْ رُقودٌ، زین مَرَم | |
۳۹۵ | خُفته از اَحوالِ دنیا روز و شب | چون قَلَم در پَنجهٔ تَقْلیبِ رَب | |
۳۹۶ | آنکه او پَنجه نَبینَد در رَقَم | فِعل پِنْدارد به جُنبِش از قَلَم | |
۳۹۷ | شَمّهای زین حالِ عارف وانِمود | عقل را هم خوابِ حِسّی دَررُبود | |
۳۹۸ | رَفته در صَحرایِ بیچونْ جانَشان | روحَشان آسوده و اَبْدانَشان | |
۳۹۹ | وَزْ صَفیری باز دام اَنْدَر کَشی | جُمله را در داد و در داوَر کَشی | |
۴۰۰ | چون که نورِ صُبحدَم سَر بَر زَنَد | کَرکَسِ زَرّینِ گَردونْ پَر زَنَد | |
۴۰۱ | فالِقُ اُلْاِصْباحْ اِسْرافیلْوار | جُمله را در صورت آرَد زان دیار | |
۴۰۲ | روحهایِ مُنْبَسِط را تَنْ کُند | هر تَنی را باز آبِسْتَن کُند | |
۴۰۳ | اسپِ جانها را کُند عاری زِ زین | سِرِّ اَلنَّوْمُ اَخُو اَلْمَوْت است این | |
۴۰۴ | لیکْ بَهرِ آنکه روز آیند باز | بَرنَهَد بر پایَشان بَندِ دراز | |
۴۰۵ | تا که روزش واکَشَد زان مَرغْزار | وَزْ چَراگاه آرَدَشْ در زیرِ بار | |
۴۰۶ | کاش چون اَصْحابِ کَهْف این روح را | حِفْظ کردی یا چو کَشتی نوح را | |
۴۰۷ | تا ازین طوفانِ بیداریّ و هوش | وارَهیدی این ضَمیر و چَشم و گوش | |
۴۰۸ | ای بَسی اَصْحابِ کَهْف اَنْدَر جهان | پَهْلویِ تو، پیشِ تو هست این زمان | |
۴۰۹ | یارْ با او، غارْ با او در سُرود | مُهر بر چَشم است و بر گوشَت، چه سود؟ |
تعقیب
[…] [۲] هیچ نمازی قابل قبول نیست مگر با حضور قلب. حواشی استاد فروزانفر: به طوری که در مثنوی و شروح آن تصریح شده حدیث نبوی است و مضمون آن در حدیثی که به طرق و وجوه مختلفه در نوادرالاصول و احیاء علومالدین و شرح آن نقل شده از حضرت رسول روایت میکنند و آن حدیث بر طبق روایت غزالی چنین است: لا ینظر الله الی صلوة لا یحضر الرجل فیها قلبه مع بدنه – احیاء علومالدین، ج ۱،ص ۱۱۰ نیز رجوع کنید به: نوادرالاصول،ص ۱۸۵، اتحاف السادة المتقین، ج ۳،ص ۲۳ و مولانا در اشاره بدین حدیث گوید: (دفتر اوّل بخش ۱۶ بیت ۳۸۲) […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!