غزل ۱۰۶ مولانا

۱	مرا حَلْوا هَوَس کرده‌ست، حَلْوا	مَیَفکَن وَعدهٔ حَلْوا به فردا
۲	دل و جانم بِدان حَلْواست پیوست	که صوفی را صَفا آرَد، نه صَفرا
۳	زِهی حَلْوای گرم و چَرب و شیرین	که هر دَم می‌رَسَد بویَش زِ بالا
۴	دَهانی بَسته، حَلْوا خور چو اَنْجیر	زِ دلْ خور، هیچ دست و لَب مَیالا
۵	از آن دست است این حَلْوا، از آن دست	بِخور زان دستْ ای بی‌دست و بی‌پا
۶	دَمی با مُصطَفی’ و کاسه باشیم	که او می‌خورْد از آن جا شیر و خُرما
۷	از آن خُرما که مَریَم را ندا کرد	کُلی وَ اِشْرَبی وَ قَرْی عَیْنا
۸	دلیلِ آن که زاده‌یْ عقلِ کُلّیم	نِدایش می‌رَسَد کِی جانِ بابا
۹	هَمی‌خوانَد که فرزندان بیایید	که خوانْ آراسته‌ست و یارْ تنها