غزل ۱۰۷ مولانا
| ۱ | امیرِ حُسْن خندان کُن حَشَم را | وجودی بَخش مَر مُشتی عَدَم را | |
| ۲ | سیاهی می‌نِمایَد لشکرِ غَم | ظَفَر دِهْ شادیِ صاحِب عَلَم را | |
| ۳ | به حُسنِ خود تو شادی را بِکُن شاد | غَم و اندوه دِهْ اندوه و غم را | |
| ۴ | کَرَم را شادمان کُن از جَمالَت | که حُسنِ تو دَهَد صد جانْ کَرَم را | |
| ۵ | تو کارَم زان بَرِ سیمین چو زَر کُن | تو لَعْلین کُن رُخِ همچون زَرَم را | |
| ۶ | دِلا چون طالبِ بیشیّ عشقی | تو کَم اندیش در دلْ بیش و کم را | |
| ۷ | بِنِهْ آن سَر به پیشِ شَمسِ تبریز | که ایمان است سَجده آن صَنَم را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!