غزل ۱۱۱۶ مولانا
| ۱ | هر کَس به جِنسِ خویش دَرآمیخت ای نِگار | هر کَس به لایِقِ گُهَرِ خود گرفت یار | |
| ۲ | او را که داغِ توست، نَیارَد کسی خرید | آن کو شِکارِ توست، کسی چون کُند شکار؟ | |
| ۳ | ما را چو لُطفِ رویِ تو بی‌خویشتَن کُند | ما را زِ رویِ لُطف، تو بی‌خویشتن مَدار | |
| ۴ | چون جِنسِ همدگر بِگرفتند جِنْسْ جِنْس | هر جِنْس، جِنْسِ گوهرِ خود کرد اختیار | |
| ۵ | با غیرِ جِنس اگر بِنِشینَد، بود نِفاق | مانندِ آب و روغن و مانندِ قیر و قار | |
| ۶ | تا چون به جنسِ خویش رَوَد از خِلافِ جنس | زین سویْ تشنه‌تر شده باشد بِدان کِنار | |
| ۷ | هَرکْ از تو می‌گریزد با دیگری خوش است | وانْک از تو می‌رَمَد، به کسی دارد او قرار | |
| ۸ | وان کو تُرُش نِشَست به پیشِ تو همچو ابر | خَندان‌دل است پیشِ دِگَر کَس چو نوبهار | |
| ۹ | گویی که نیست از مَهِ غَیبَم به جُز دَریغ | وَز جام و خَمرِ روح مرا نیست جُز خُمار | |
| ۱۰ | آن نای و نوشْ یاد نمی‌آیَدَت که تو | خوش می‌خوری زِ دستِ یکی دیو سنگ‌سار | |
| ۱۱ | صد جام دَرکَشی زِ کَفِ دیو آن‌گَهی | بینی تُرُش کُنی، بِخور ای خامِ پُخته‌خوار | |
| ۱۲ | این‌جا سَرَک فَکَنْده و رویَک تُرُش ولیک | آن‌جا چو اژدَهایِ سِیَه‌فام کوهسار | |
| ۱۳ | با جِنسْ همچو سوسن و با غیرِ جِنسْ گُنگ | با جِنسِ خویش چون گُل و با غیرِ جِنسْ خار | |
| ۱۴ | رو، رو، به جُمله خَلق نتانی تو جنس بود | شاخی زِ صد درخت نشد حامِل ثِمار | |
| ۱۵ | چون شاخِ یک درخت شدی، زان دگر بِبُر | جویایِ وَصلِ این شُده‌یی، دست از آن بِدار | |
| ۱۶ | گَر زان که جنسِ مَفخَرِ تبریز گشت جان | اَحسَنت ای وَلایت و شاباشْ کار و بار |
این غزل را آقای پرویر شهبازی در برنامه شماره ۷۱۴ گنج حضور به طرز زیبایی تفسیر و خوانش کرده اند.