غزل ۱۱۴۱ مولانا
| ۱ | زِ بامْداد چه دُشمن کُش است دیدنِ یار | بِشارَتی‌‌ست زِ عُمرِ عَزیزْ رویِ نِگار | |
| ۲ | زِ خوابْ بَرجَهی و رویِ یار را بینی | زِهی سعادت و اِقْبال و دولَتِ بیدار | |
| ۳ | هَمو گُشایَد کار و هَمو بگوید شُکر | چُنان بُوَد که گُلی رُست بی‌قَرینه خار | |
| ۴ | چو دستْ بر تو نَهَد یار و گویَدَت بَرخیز | زِهی قیامَت و جَنّات ِو تَحْتَهَا الاَنْهار | |
| ۵ | بِگو به موسیِ عِمْران که شُد همه دیده | که نَعْره اَرَنی خیزَد از دَم دیدار | |
| ۶ | برایِ مَغْلَطه می‌دید و دیدَنَش می‌جُست | زِهی مَقامِ تَجَلّیّ و آفتابْ مَدار | |
| ۷ | زِ بامْداد چو اَفْیونِ فَضْلِ او خوریم | بُرون شُدیم زِ عقل و بَرآمدیم زِ کار | |
| ۸ | بِبین تو حالِ مرا و مرا زِ حالْ مَپُرس | چو عقلِ اندک داری بُرو مَگو بسیار | |
| ۹ | بُرو مَگویْ جُنون را زِ کوره مَعْقولات | که صد دَریغ که دیوانه گشته‌‌یی یکبار | |
| ۱۰ | مرا دَرین شبِ دولَت زِ جُفت و طاق مَپُرس | که باده جُفْتِ دِماغ است و یارْ جُفْتِ کِنار | |
| ۱۱ | مرا مَپُرس عزیزا که چند می‌گَردی؟ | که هیچ نُقْطه نَپُرسَد زِ گَردشِ پَرگار | |
| ۱۲ | غُبار و گَرد مَیَنْگیز در رَهِ یاری | که او به حُسنْ زِ دریا بَرآوَرید غُبار | |
| ۱۳ | مَنِه تو بر سَرِ زانو سَرِ خود ای صوفی | کَزین تو پِیْ نَبَری گَر فرورَوی بسیار | |
| ۱۴ | چو هیچ کوهِ اُحُد بَرنَیامَد از بُن و بیخ | چه دست درزده‌‌یی در کَمَرگَهِ کُهْسار؟ | |
| ۱۵ | در آن زمان که عَسَل‌های فقر می‌لیسیم | به چَشمِ ما مگسی می‌شود سِپَه سالار | |
| ۱۶ | چه ایمِن است دِهَم از خَراج و نَعلْ بَها؟ | چو نَعْلِ ماست در آتش زِ عشقِ تیزشَرار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!