غزل ۱۱۵۲ مولانا

۱	بِبین دلی که نَگَردد زِ جانْ سِپاری سیر	اسیرِعشق نَگَردد زِ رنج و خواری سیر
۲	زِ زَخْم‌‌های نَهانی که عاشقان دانَند	به خون دَراست و نَگَردد زِ زَخْمِ کاری سیر
۳	مُقیم شُد به خَرابات و جُمله رِندان را	خَراب کرد و نَشُد از شرابْ باری سیر
۴	هزار جانِ مُقَدَّس سِپُرد هر نَفَسی	دران شِکار و نَشُد جان از آن شکاری سیر
۵	مِثالِ نِی زِ لَبِ یار کامْ پُرشِکَراست	وَلیک نیست چو نِیْ از فَغان و زاری سیر
۶	بِگُفت تو زِ چه سیری بِگُفتم از جُزِ تو	وَلیکْ هیچ نگردم از آنچه داری سیر
۷	نه شهر و یار شِناسیم ای مُسلمانان	از آن که نیست دل از جامِ شهریاری سیر
۸	هَوایِ تو چو بَهاراست و دلْ زِ توست چو باغ	که باغ می‌نَشوَد از دَمِ بهاری سیر
۹	چو شَرمسارم از اِحْسانِ شَمسِ تبریزی	که جانْ مَبادا از این شَرم و شَرمساری سیر