غزل ۱۱۵۷ مولانا

۱	گَر تو خواهی وَطَن پُر از دِلْدار	خانه را رو تَهی کُن از اَغْیار
۲	وَرْ تو خواهی سَماعْ را گیرا	دورْ دارَش ز دیده اِنْکار
۳	هر کِه او را سَماعْ مَست نکرد	مُنْکِرَش دان اگر چه کرد اِقْرار
۴	هر کِه اِقْرار کرد و باده شِناخت	عاقِلَش نام نِهْ مَگو خَمّار
۵	به بَهانه به رَهْ کُن آن‌ها را	تا شَوی از سَماعْ بَرخوردار
۶	وَزْ میانْ خویش را بُرون کُن تیز	تا بِگیری تو خویش را به کِنار
۷	سایه یار بِهْ که ذِکرِ خدای	این چُنین گفته است صَدْرِ کِبار
۸	تا نگویی که گُل هم از خاراست	زان که هر خارْ گُل نَیارَد بار
۹	خارِ بیگانه را زِ دلْ بَرکَن	خارِ گُل را به جان و دلْ می‌دار
۱۰	موسی اَنْدَر درختْ آتش دید	سَبزتَر می‌شُد آن درخت از نار
۱۱	شَهوت و حِرصِ مَردِ صاحِب دل	همچُنین دان و همچُنین پِنْدار
۱۲	صورتِ شَهوت است لیکن هست	هَمچو نار خَلیلْ پُراَنْوار
۱۳	شَمسِ تبریز را بَشَر بینند	چون گُشایَند دیده‌ها کُفّار