غزل ۱۱۹ مولانا
| ۱ | بَرخیز و صَبوح را بیارا | پُرلَخْلَخه کُن کِنارِ ما را | |
| ۲ | پیش آر شرابِ رَنگ آمیز | ای ساقیِ خوبِ خوبْ سیما | |
| ۳ | از من پرسید کو چه ساقیست | قَند است و هزار رَطْلْ حَلْوا | |
| ۴ | آن ساغَرِ پُرعُقار بَرریز | بر وَسوَسهٔ مُحالْ پیما | |
| ۵ | آن میْ که چو صَعْوه زو بِنوشَد | آهنگ کُند به صیدِ عَنْقا | |
| ۶ | زان پیش که دَررَسَد گِرانی | بَرجِه سَبُک و میانِ ما آ | |
| ۷ | می‌گرد و چو ماهْ نور می‌دِهْ | حَمرا می‌دِهْ بِدان حُمَیرا | |
| ۸ | ما را همه مَست و کَف زَنان کُن | وان گاه نِظاره کُن تماشا | |
| ۹ | در گردش و شیوه‌هایِ مَستان | در عَربَده‌های در عَلالا | |
| ۱۰ | در گَردنِ این فِکَنده آن، دست | کِی شاهِ من و حَبیب و مولا | |
| ۱۱ | او نیز بِبُرده رویِ چون گُل | می‌بوسَد یار را کَفِ پا | |
| ۱۲ | این کیسه گُشاده از سَخاوَت | کهخرج کنید بی‌مُحابا | |
| ۱۳ | دَستار و قَبا فِکَنده آن نیز | کاین را به گِرو نَهید فردا | |
| ۱۴ | صد مادر و صد پدر ندارد | آن مِهر که میْ بِجوشد آن جا | |
| ۱۵ | این میْ آمد اُصولِ خویشی | کَزْ سُکْر چُنین شدند اَعْدا | |
| ۱۶ | آن عَربَده در شرابِ دنیاست | در بَزمِ خدا نباشد آن‌ها | |
| ۱۷ | نی شورش و نی قَی است و نی جنگ | ساقیست و شرابِ مَجلِس آرا | |
| ۱۸ | خامُش که زِ سُکْرْ نَفْس کافر | می‌گوید لا اِلهَ اِلّا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!