غزل ۱۲۰ مولانا

2018-01-31/۰ دیدگاه ها/در غزلیات /توسط احسان اشرفی

۱	تا چند تو پَس رَوی؟ به پیش آ		در کُفر مَرو، به سویِ کیش آ
۲	در نیشْ تو نوش بین، به نیش آ		آخِر تو به اصلِ اصلِ خویش آ
۳	هر چند به صورت از زمینی		پَس رشتهٔ گوهرِ یَقینی
۴	بر مَخْزَنِ نورِ حَق اَمینی		آخِر تو به اصلِ اصلِ خویش آ
۵	خود را چو به بیخودی بِبَستی		می‌دانک تو از خودی بِرَستی
۶	وَزْ بَندِ هزار دامْ جَستی		آخِر تو به اصلِ اصلِ خویش آ
۷	از پُشتِ خلیفه‌یی بِزادی		چَشمی به جهانِ دونْ گُشادی
۸	آوَه که بدین قَدَر تو شادی		آخِر تو به اصلِ اصلِ خویش آ
۹	هر چند طِلِسمِ این جهانی		در باطِنِ خویشتنْ تو کانی
۱۰	بُگْشایْ دو دیدهٔ نَهانی		آخر تو به اصلِ اصلِ خویش آ
۱۱	چون زادهٔ پَرتوِ جَلالی		وَزْ طالعِ سَعْدْ نیک فالی
۱۲	از هر عَدَمی تو چند نالی		آخِر تو به اصلِ اصلِ خویش آ
۱۳	لَعْلی به میانِ سَنگِ خارا		تا چند غَلَط دَهی تو ما را
۱۴	در چَشمِ تو ظاهراست یارا		آخِر تو به اصلِ اصلِ خویش آ
۱۵	چون از بَر یارِ سَرکَش آیی		سَرمَست و لَطیف و دِلْکَش آیی
۱۶	با چَشمِ خوش و پُرآتش آیی		آخِر تو به اصلِ اصلِ خویش آ
۱۷	در پیشِ تو داشت جامِ باقی		شَمس تبریز شاه و ساقی
۱۸	سُبْحانَ اللَّه زِهی رَواقی		آخِر تو به اصلِ اصلِ خویش آ

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ